Pismo za blagodarnost

Dear Mr. Lebamoff,
Two days ago, the Appellate Court in Skopie finally made the right decision. Although it was overdue, it gave me the opportunity to defend myself while I am out of custody and to prepare my defense. This decision annulled all previous decisions, that proved that some citizens in Macedonia don't have equal treatment before the law.
The five months spent in prison were long, but I was always kept informed about everything that MPO did to acquaint the relevant international institutions about this process, as well as the pressure over the Macedonian government. I am sincerely thankful for your help.
This police setup was prepared 3 days after my return from the MPO Convention, for which there is an official police document. I am convinced that the reason for the arrest is the fact that I consider myself a Macedonian Bulgarian. The proof for this is not only the police treatment against me at gun point with handcuffs in "Koktel bar", but also the accusations of the police that I worked for the Albanian cause, that continued in the police premises after the arrest happened. But the contacts with the police didn't end here. On October 5, 2007, I was visited in my cell by an agent from the state agency for security and counter-intelligence who wanted me to give him information if I had informed the Bulgarian Embassy about this process and what was the reason for my travel to the USA.
I officially demanded with a written request to the Director of the Investigation Prison, to tell me who this person who visited me was and what was his authorization to do that. I still haven't received an answer.
A few words for the presumption of innocence in this process. From the very beginning of the arrest, we were presented as greatest criminals. The videos and pictures that were taken with a police camera, were distributed to the media, and
especially to all the televisions. Not to mention that long before the trial, we were "sentenced" by the Prime Minister with one statement given for the national television. The same was done by the media controlled by certain parties, when they published my pictures with the only goal to discredit my name and all my beliefs.
The court didn't present any evidence out of the police fabrication and gave complete faith to a man who is a proven criminal. From people who contacted the judge, we found out she told that she was pressured into acting like this.
No matter what happened, we firmly stand behind the idea to open an MPO chapter in Skopie. We won't allow the makedonisti to blacken and discredit the name of MPO and we ask you to support us.
Thanks for everything.
Sincere regards, Miroslav

http://www.makedonskatribuna.com./MIROSLAV_53.htm

Племенникът на Вапцаров искаше да вербува Ванче Михайлов

Източник: Банско24.ком Идеологът на ВМРО отказа на ДС, той даваше съвети на американското правителство за балканските работи, обяви в Банско жената, която живя с него 30 години, а днес притежава архива му. Оригинално писмо от младежката организация на ВМРО “Радон Тодев” в Банско от 23 април 1944 г. и портрет на Иван Михайлов стават част от колекцията в историческия кът на ВМРО–Банско. Ценните реликви са дарение от най-близката сътрудничка на легендарния македонист Вида Боева-Попова. Наскоро 70-годишната жена посети за първи път курорт №1 и се срещна с кмета Александър Краваров и войводите от местната организация на ВМРО. Пред тях сподвижницата на Ванче разказа най-вълнуващите моменти от 30-годишния си живот под един покрив с него в Рим. Както е известно, там, във Вечния град, Иван Михайлов е получил закрилата на италианските власти и секретните службите. Известният още като г-н Радко македонски водач умира на 5 септември 1990 г. в ръцете на Вида, след като сърцето му отслабва в резултат на бронхопневмония. В завещението си той оставя именно на нея ценните архиви, които се намират в дома им в Рим. Наскоро, преглеждайки документите, Вида открила поздравителното писмо от банските войводи, върху което Иван Михайлов е написал: “Един скъп спомен”. В плика имало еделвайс от Пирин, подарък от банскалии. В обръщението си към него те го наричат “Водачо” и изпращат “братски поздрави на великото българско сърце”. Иван Михайлов получава писмото чрез куриери в Загреб. На срещата с Вида Боева от своя страна кметът Александър Краваров разказа за познанството си с македонеца Ацо Моров, който е бил един от доверените хора на Иван Михайлов. “Той беше прекрасен човек, силно предан на българската кауза и на Иван Михайлов”, каза Вида Боева. Председателят на организацията Костадин Тодоров пък показа на гостенката вилата на ВМРО , която е построена през 1931 г., за да се ползва от Иван Михайлов и съпругата му Менча Кърничева. - Да започнем от самото начало. Как се запозна с Иван Михайлов? - Първата ни среща беше на 5 септември 1963 г. Той ми телефонира в квартирата ми в Рим и ми каза, че е приятел на Антон Попов. Попита ме дали съм съгласна да се срещна с него след 1 час. По-късно, когато разсъждавах за тази среща, си помислих, че той е наистина голям конспиратор. Рим е голям и определяйки срок от 1 час, е искал да предотврати евентуално да не известя някого и да не бъдем проследени. - Къде беше срещата? - Видяхме се близо до моята квартира, до едно дърво. Беше един нормален човек, облечен с блуза с къси ръкави, светъл панталон, носеше каскет на главата. Мъж на години, но не можеш да кажеш, че е възрастен, а тогава е бил на 67. Каза ми: “Аз съм приятелят на Антон Попов. Знаеш ли кой съм аз? Аз съм Иван Михайлов.” Ама така спокойно го каза, така приятно, нормално, не ме смути. Засмях се и казах: “Аз съм учила в гимназията, че сте терорист, убиец и фашист.” От очите му обаче лъхаше страшна доброта, виждаше се широкото му сърце, което те пленява и аз веднага разбрах, че всичко е измислица. - Какво се случи, след като заживя с Иван Михайлов? - След една година внезапно почина съпругата му Менча. Тогава Иван се обадил на Антон в САЩ и го поканил в Рим, без да ми каже дори. Антон дойде през 1965 г., Благодарение на г-н Радко, така му викахме на Ванче, ние успяхме да се оженим. Като емигранти не можехме, защото нямахме документи, че не сме се женили преди това, не можехме и да припарим до посолствата, за да ги изискаме. Той гарантира за нас и на 3 юли 1966 г. подписахме граждански брак в Рим. След един месец се венчахме в руската църква. Пристигна братът на Антон от САЩ, бяхме седем души. Самият Иван Михайлов беше нашият кум, той ни венча. По-късно, когато се роди нашият син, той го кръсти. След това Антон се върна в САЩ. Нямаше никакви документи и трябваше да вземе американско гражданство. - Кога започнахте да се занимавате с вестник “Македонска трибуна”? - Вестникът съществува от 1927 година. Имаше си редактори - Иван Чкатров, Асен Аврамов, Любен Димитров. Дойде Живко Герев, завършил философия в Сорбоната, много издигнат човек, голям патриот. В Париж беше председател на организацията на младите македонци между двете световни войни, когато ВМРО бе много активна. Той трябваше да бъде главен редактор, но не знам какво се случи и дойде Борислав Иванов, който работи към 9 години при Иван Михайлов. Като замина, Любен Димитров го смени, но беше болен от рак, почина и Борислав Иванов остана във вестника. Да, ама започна да влага нови идеи в МПО (Македонски патриотични организации). Отвори конфликт между млади и стари, започна да се възгордява и някои работи не изпълняваше, както ги казваше Иван Михайлов. През 1972 г., когато трябваше да се печата четвъртият том със спомените, с решение на ЦК на МПО Антон Попов стана главен редактор и остана до 1982 г. През тия десет години във вестника не можеше да мине една буква срещу принципите на МПО и емиграцията. - Какво знаеш за срещите на Иван Михайлов със западни политици? - Италианците търсеха съвети от него по балканските проблеми. През 1948 г. го викат, за да го питат дали е вярно, че Тито се е скарал с Русия или е някаква комунистическа игра. Той ги е уверил, че това е така и те сигурно са взели мерки относно Югославия. До него се допитваха среди от Ватикана, срещаше се с професори, политици от други държави. С хора, които по един или друг начин даваха съвети на американското правителство за балканските работи. Точно в деня, в който ние подписвахме граждански брак, той се беше върнал от среща с американски професор, който работеше за разузнавателните служби. - Разкажи за срещата между Иван Михайлов и Симеон Сакскобургготски? - През 1962 г. Иван Михайлов чрез Тодор Диманов успява да открие по испанското радио “Мадрид” час по български. Водеше го Борислав Иванов, а на битолски диалект говореше Методи Димов. В това време всички материали се приготвяха в Рим. Предаването вървеше много добре, докато испанският крал се сгоди за гръцката принцеса и радиото спря. През 1965 г. цар Симеон дойде на среща в Рим с Иван Михайлов и Асен Аврамов. Той е искал да обясни от негова гледна точка, че няма вина за закриването на радиото, въпреки, че испанският крал му е роднина. За да почертае, че няма вина, бе обещал да направи едно интервю в главния вестник “Мадрид ла насион” за Македония. Преди да го даде, го изпрати до Иван Михайлов и той го коригира. Имаше един пункт, където пишеше: “Мисля, че в Македония живеят българи. Заболя ме от това „мисля”. Или са българи, или не са.” Казах му и той го зачерта. На срещата са разисквали и за грешките на цар Борис ІІІ. Когато арестуваха Кимон Георгиев за преврата, царят продължаваше да си кара същата политика относно Македония и остави всички протогеровисти на ключовите места. Те получаваха пари и от гърци, и от сърби и от Русия. Хората на ВМРО, на Иван Михайлов, абсолютно бяха махнати и вън от всичко. Това продължи през Втората световна война, а и при комунистите. Мисля, че цар Симеон се е срещал с Иван Михайлов, за да го моли да критикува по-малко баща му. - Опитваха ли се представители на българското комунистическо правителство да се срещат с Иван Михайлов? Костадин Чакъров твърди, че са предлагани пари от ДС. - Те искаха, но той никога не прие такава среща. Чакъров може да има разписки, че комунистите са давали пари на български емигранти, които работят за тях. Иван Михайлов не живееше от дарения. През 1958 г. имаше информация от главния редактор Любен Димитров, че нашите емигранти в Америка нямат средства. По идея на Иван Михайлов Асен Аврамов търси доброволен заем от емигрантите в Америка. Правят се два фонда - за “Македонска трибуна “ и за “Македонска кауза”. Купуват голямо здание в Торонто и го дават под наем. Решават парите да се изпращат в Европа, като с тези пари е заплатен и Иван Михайлов. Плащаха му, за да живее. “Който работи в олтара, от олтара се храни.” Това е истината. www.macedonia-science.org Неговите ръце и акъл го издържаха. Така че, Чакъров не лъже, че са давали пари на някои, но не могат да покажат разписки, че са давали на Иван Михайлов, че на мен са дали, на Антон Попов или на други доверени хора. През 1982 г. в дома ни пристигна Георги Младенов с Никола Вапцаров, племенник на поета Никола Вапцаров. Ванчо, като видя Вапцаров, се обърна към Георги и каза: “Сега заслужваш 16 и 9 (пословичното наказание на ВМРО – 25 тояги)”, но аз ще приема Вапцаров като внук на баба Елена.” След като разговаряха, неканеният гост отвори куфар и извади 25 000 долара като първоначална сума към Ванчо да сътрудничи. Той, естествено, отказа. - Значи е имало опити от страна на комунистите да стигнат до Иван Михайлов? - Първо, те направиха опит да превземат МПО. Започнаха да създават едно съмнение у добрите хора, че верните на Иван Михайлов са хора на някакви служби. Толкова много се бяха разширили тези клюки, че след като Антон Попов дойде в Рим, за да види сина си, бяха превзели редакцията. Вестникът премина в ръцете на брат му Димитър, но той беше маша на цялата тая банда, която искаше да премахнат Иван Михайлов. Създадоха разделения. Църквата “Св.Георги” в Торонто се раздели на две. Създадоха се две други организации в МПО. Докараха вестник “Македонска трибуна” в малък формат, стана, абсолютен парцал. Тогава решиха да превземат Рим. В тази завера бяха включени и заблудени най-добрите патриоти в МПО. - Какво съдържа завещанието на Иван Михайлов? - Когато Иван Михайлов почина, дойдоха около стотина човека. Делегация от Америка, нашият епископ, трима свещеници, представители на ЦК на МПО, дойдоха хора от емиграцията. Инкогнито дойде цял автобус от Македония, които стояха настрани. От България дойде Ангел Димитров, който представляваше президента Жельо Желев, а след време стана посланик в Скопие. Положи цветя и каза няколко думи, че историята най-добре ще се произнесе за него. Още през 1979 г. Иван Михайлов беше оставил завещание. Всичко е на мое име - архивите и авторските права. Останахме верни на него и той на нас. http://macedonia-science.org/news.php?extend.439

СЛАВЕЈКОВА БУГАРИЈА

Младен Србиновски

Во Македонија не важат школските социолошки параметри за разграничување на политичките струи по најопштата определба на политичка левица и десница. Политичкото и партиско класифицирање во Македонија е мошне различно од европските теоретски и практични стандарди што не значи дека таму има политичка збрка како што изгледа на прв поглед. Општествено-политичкиот живот во овој регион, во дваесеттиот век, работи според внатрешни железни закони на политиката со прецизност каква што ја немаат многу помирни европски региони. Негативните воени последици врз Македонија беа проследени со површни истражувања, па го дозатрупуваа пред јавноста внатрешниот логос на појавите со стереотипи од типот "балканизација", придонесувајќи и денес многу проблеми детално да не се претресат и порасчистено да се предочат.

Компетентни аналитичари во ставовите и дејствувањето на македонските политички партии забележуваат отстапувања според профилираните граѓански теркови за лево и десно, но никој не се обидува да го определи параметарот според кој се определува политичката боја на единката или политичката групација во Македонија (дури и поимите за партиски бои се измешани: социјалдемократската портокалова е посинета, а одењето подесно, кон синото, во Република Македонија е црвено).

Растворот од кој се обојува македонскиот политичкиот спектар од бои и нијанси е Бугарија. Според тој лакмус-тест на гледање и позиција спрема бугарскиот комплекс на проблеми, комунистичката власт го сортираше населението на добри-лоши, напредни-назадни, "родени"-одродени, пријатели-непријатели... Што поригиден став спрема Бугарија и спрема збирот од отворени прашања и релации со бугарската духовност - левичар си, што побеневолентен - десничар си. Воведен од време на Караѓорѓева Југославија во тогашната Вардарска бановина, според овој беспрекорно точен метод за проверка на своите поданици власта до вчера во самостојна Македонија наградуваше или казнуваше.

Ќе бидам личен: повоените генерации на социјализмот и да сакаа, не беа во можност да допрат до десничарска литература. Лично сметајќи се за типичен социјалдемократ, со силно влијание во младоста од Сартровиот егзистенцијализам, франкфуртовците и загрепските праксисовци, поради ненаучената лекција да мразам се што е бугарско, денес за македонската јавност сум краен десничар. Штом е македонизмот волунтаристички "избор", а не природен развој, нормално е неговиот метод да биде еклектицизмот.

Слегувам на автобуската станица во Софија. Настапува лакмус-тестот на делењето на патниците. Едни бараат такси за пазарот Илијанци, други за по определени државни установи. Мојата софиска институција е плоштадот Славејков. Најголемата книжарница под отворено небо на светот, најдобриот барометар на духот на Славејкова Бугарија. До слегувањето од автобус бев обичен патник, но со самата помисла да не одам на пазар, а да одам на "Славејков", станувам "опасен елемент" за македонизмот и македонската власт. До македонското осамостојување, беше забрането сакакво контактирање со Бугарија, но логиката на стомакот во наметнатите економски блокади дозволи контакти само со Илијанска Бугарија. Досега не сум бил на најголемиот балкански пазар Илијанци: мојата Македонија одамна работи по битпазарска логика. Сит сум од македонистичкиот пазар на ветриштата. Македонската власт веќе нема против нејзините граѓани што контактираат со бугарските "илијански" претставници од џепчии и застрахователи. Нивните "илијанци" и нашите "битпазарци" катадневно се во директен контакт со рекетарства, кражби и насилства. Опасноста за македонската битпазарска власт е кога македонски граѓани комуницираат со бугарските славејковци. Стравот е оправдан. Трагите на Славејкова Бугарија се потрага по скриената духовност. Внатрешната наша национална религија создаваше за овие децении елитистички слој на интелигенција, но нивната подготвеност е за внатрешна употреба, за манипулација, знаењето да и служи на лагата, македонизам со битпазарска превеаност. Македонската македонистичка интелигенција секојдневно работи со резонот на илијанските ашлаци и ние немаме свое второ, убаво, чисто и чесно лице на славејковците.

Истурените плодови на Славејков, плоштад на Духот од триста чекори, се спротивност на затворената Парцела од институциите на македонизмот од триста чекори во Скопје. Нема заштита за купиштата книги штом заглавијата излегле на улица: тие веќе се фатиле за гуша со дивотијата на илијанска Бугарија што во моментов се шири и се обединува на Балканов. На други плоштади на Балканот дури се вадеа и се продаваа калашникови, кокарди, ножеви и бајраци, Бугарите на улици вадеа книги. Мало плоштатче светлина во балканска темнина е сепак надеж! Никакво повлекување, никако назад, никакво отстапување! Стравот од големата, непобедлива и сурова илијанска Бугарија со која ме плашат во македонскиот печат, на оваа парцела во мене дефинитивно се руши.

Политичкото интегрирање во Обединета Европа за балканскиот регион е сe' уште ризично и кршливо, но Западот кога ќе се реши на таков чекор, првото подавање рака ќе биде кон Прусите на Балканот, кон милениумскиот европски дух на Бугарите. Славејков уште долго време ќе биде најисточната цврста европска точка на која може безбедно да стапне западна нога. Сите преговори и кредити за спас од дивотијата на обединетиот илијански Балкан треба да се одвиваат на софискиот Славејков, или барем да се има свест за него. Убеден сум: Запад полесно ќе пушти пари. Ќе знаат што спасуваат со нивната помош, посредно дека себеси се осигуруваат. Славејковата културна реалност ја турка Бугарија кон иднината повеќе од каков било скржав монетарен заем. Бугарите во балканската менажерија, најевропскиот народ на Балканот, треба со закон да се штитат како редок, загрозен вид примерок.

Двата спротивставени пола на бугарската стварност денес водат прикриена војна: елитниот и културниот со простиот и дивиот пол. Книгите не им ги избрка од книжарниците пазарната логика: надвор беа избркани од бескрупулозниот Илијанци. Досегашниот систем што божем заштитуваше култура, само придонесе таа да атрофира. Желбата да заздравее и да прооди на овие плочници е шлаканица врз илијанштината, врз балканштината.

На Македонската територија илијанската дивотија се случи по Балканските војни кога беше уништен егзархискиот образовен и црковно-просветен систем, своевремено еден од најнапредните европски образовни системи со затворање илјадници училишта, читалишта и цркви, со протерување стотици учители и попови, со уништување недобројни книжни фондови, трансформирајќи ја илијанштината по Втората војна во државен битпазарски образовен систем.

Илијанци е потребен, логиката на Илијанци е опасна. Со логиката на доларот, Америка го собира најумното од цел свет. Илијанци дава, но Славејков го облагородува. Не му треба идеолошка заштита на Радичков, му треба простор за полет кон јазици и култури. Дадека ги милувам со поглед куповите книги по сергии, во одбрана на Славејков, најголемото бугарско и балканско духовно антитело, ми иде да крикнам колку ме држи глас: ќе ти бидам вечен ополченец!

Илијанска Бугарија во многу нешта потсетува на бившата Авнојска Југославија: целата во еуфорија на кафеански дерт, на која и добронамерно ако нешто и забележиш, те јаде: за на крајот, да се изеде самата себеси. Југославија се растури зашто немаше сили да создаде слој на славејковци. Не декаја мразевме, Тито беше идеален илијански кадар и борец против славејковците. Во негово време Словенија беше нашиот Славејков која ништо не можеше против непринципиелната коалиција на здружените републички улични кадри. Нашиот непреструктуиран македонизам си остана Илијанци без Славејков, опашка без глава, егзистенција без идентитет, стомаче прејадено до посер од храна на кредит, кое прашање е дали ќе го спасат и интелактуални санкции.

Јануарските софиски протести од пред две години и смената на илијанското бугарско раководство ја потврдија силата на славејковците. Тоа е бугарскиот датум од кој им почна дваесет и првиот век. Ме гледаат со топлина од огромните улични плакати лицата на тројцата мускетари на бугарските реформи:

Стојанов, Костов и Софијански: решени токму оваа генерација да се пресмета со илијанштината и да ја префрлат Бугарија во новото илјадалетие. Бугарија има колективни трауми и национални катастрофи, но победата над уличарската Бугарија од "втората", културната Бугарија со имиџ и традиција што ги задолжила со достигањата на духот барем словенските народи, каде што сe' уште страотно се чита и секој бугарски дом има по еден ѕид книги, ќе биде победа за целиот Балкан. Бугарија повеќе од милениум е реморкер на Балканот за Европа, но Европа секогаш како да нејќеше тоа да го разбере.

На блоковска и поделена Европа и требаше балканизацијата и илијанизирањето на Бугарија и од тој шинел се појави и македонизмот, но нејзините стремежи кон вистинска, обединета Европа не ќе се реализираат ако не заиграат на древното бугарско европејство што ја преведе Библијата на четвртиот јазик во светот. Блоковска Европа играше низ деветнаесеттиот век и скоро низ целиот дваесетти век на Србија и секогаш кога Стариот континент се дели, ќе игра на неа, но ако се обединува, Бугарија е нејзиниот балкански сојузник. Европа како целост од империјалните игри само губеше и се намалуваше и таа секогаш губи кога губи Бугарија.

Македонизмот - останата опашка на империјализмот - денес е последната европска ледина на студената војна и колку да е географски мал иништожен, без асолно седнување за негово преструктуирање, останува да боцка во европските чевли. Иднината му дава смисла на минатото ако има перспектива, но на македонизмот, како перманентна закана самиот на себеси, иднината му е катастрофа. Нетрпеливоста и инцидентите секое лето во Охрид меѓу охриѓани и скопjани е судир на дивото со питомото, на калемот со коренот. За половина век тој доволно покажа дека не може да биде врзивен елемент на македонското национално шаренило. Друга беше духовноста што низ милениуми го врзуваше и и даваше белег на национално шарената Македонија.

Бугарскиот парадокс е што секоја држава на Балканот колку беше поевропејска, повеќе беше казнувана од Европа, а колку повеќе е балканска, повеќе добиваше. Тука извира изворот на познатата бугарска немоќ со реваншизам да исправа неправди поради своето европејство: неказнетата балканска превртливост што потајно и завидува на Бугарија дека од нејзиното европеизирање, тие ќе загубат. Дуализмот што го раскинуваше и го обезличуваше бугарскиот граѓанин до зимските настани пред Парламентот, почнува да дава резултати кај "Јапонците на Балканот". Додека не почнат да се берат плодовите на покажаната граѓанска смелост, природни се двоумењето и резервите.

Посакувам мојата присмотра од Скопје да ме регистрира на Славејков на моите јавни средби и заговори со бугарските книги. Можна ли е ваква невидена книжевна продукција во толку осиромашена држава или за мене само денес ги имаат прекрцкано сергиите. Целиот македонизам е борба против Славејков! Како што фамилијата на генијалните Славејковци е замината од македонски краишта, така и нашата преродбенска разбудена духовност одамна е истерана од Македонија. Избрканото преродбенство со бугарски предзнак од македонскиот регион и со сето историско паметење денес е стационирано на овој софиски плоштад. Илијанци ни се пика под нос, а Славејков ни се трга зад седум планини. Концентрацијата од вековната духовност компримирана на неколку стотици квадратни метри ме држи како Аријаднина нишка низ лавиринтот на секојдневието. Нашиот папок, разум и проекција во иднина се неможни без Славејков. Ја загледувам на две места и мојата книга. Купувам фототипни изданија на многубројните наши непомакедончени преродбеници на новиот македонски правопис и без предговори, а земам и најексклузивни заглавија на преводи од елитни светски автори од разни дисциплини. Најактуелното од светот за најбргу време што атерира на ова книжарско леталиште, но од каде што и најдоброто од Бугарија летнува на другите светски духовни писти.

Се присетувам за забелешката од момчето во автобусот овде што студира дека тукашните колеги по малку го сожалуваат. Предизвикува завист што е поситуиран, но го жалат што си го изгубил својот Славејков. Без негово пронаоѓање, и од мене ни ред немаше да излезе! Можеби е најумно Славомакедонците да студираат овде, а останатите македонски националности во Скопје.

Одговорот на бугарскиот проблем за европски имиџ е јасен, но мачно изводлив: богатството, претприемчивоста и виталноста на Илијанци и ѕидот книги на Славејков. Три ѕида Илијанци, еден Славејков. Рушењето на библиотечниот ѕид од книги што ги има во секој бугарски дом, може да се престори во балкански ѕид на Плачот. Само преку Четвртиот ѕид е можно балкансќото извишување: без него зјапаат три ѕида на дивотијата.

Македонизмот што го разруши сопствениот, Славејков ѕид на преродбата, не успеа со репресии и фалсификати да изгради новоферментирана духовност. Со тој обид не само што не се изгради европска Македонија, туку ја турнаа во најголемиот провинцијализам на духовен, етнички и економски колапс. Втората половина на дваесеттиот век Република Македонија игра во најбуквална смисла групен театар според учењето на Станиславски. Набеденоста дека има Четврти ѕид на сцената кутија од кај публиката и да се апстрахира гледачот со божемно најприродно однесување како во животот е групна игра на целото општество. Ова е најмасовниот и најдобро игран Станиславски на сите времиња во држава-театар! Македонизмот е толку концентриран во себе што веќе одбива да признае дека светот од Четвртиот ѕид гледа претстава. Духовниот Берлински ѕид поставен кон Бугарија е заѕиданата сцена. Само некултурните гледачи од публика, со дофрлувања и непристојности, ужасно ги деконцентрира и ги потсетува на суштествувачката јавност. Жак Дерида напиша цела книга за симулација и симулакруми на комплетни општества.

Ептен кратковидни се божемните опозициони размислувања дека суверена Македонија е во демисија, отстапување поради лошо водената политика на владејачката гарнитура што го доведе на тестирање државниот идентитет, името, јазикот и карактерот на државата. И власта и опозицијата се потпираат на истите аргументи: 2 Август 1903,11 Октомври, НОБ, АСНОМ... за сопствениот суверенитет.

Македонија во државотворна смисла е повеќе идеја отколку историска реалност и тука, како и за многу работи, испаѓа поумна, до вчера, владејачката СДСМ гарнитура. Ние имаме повеќе аргументи ако бараме и внатре и надвор разбирање за историскиот развој и предности на идејата за самостојна Македонија отколку да си лиферуваме "ноторни" факти за внатрешна употреба како историски аргументи на македонизмот. Неубедливо е тврдењето дека комунистите и сегашниот владејачки наследник СДСМ се откажале од нивната гордост 11 Октомври, НОБ, АСНОМ и во Македонија се е дојдено под прашање. Нивната мудрост и државничко искуство е доволно големо: сфаќаат дека нивните историски датуми, крешчендо на Сталиновиот волунтаризам, ама баш никого во светот не го обврзуваат како што не обврзуваат никого ни битките кај Ис, Водоча, Крушево или Караорман или референдумот за Илирида. Лукавите комунисти видоа дека српската идеја за југословенството пропадна па се фатија за бугарската, за независна Македонија против која најжестоко се бореа. Југословенството ако сосила од нас направи новородени, власта за внатрешна употреба сервираше првороденост.

Околноста преку југословенството да може да се покрие една опасна балканска рана отворена на Берлинскиот конгрес, беше мегународно поддржувана во Титова Југославија. Македонизмот, според Сталин, како посебна македонска нација и јазик прифатени само од Комунистичката партија, беше лесно изводлив по Втората светска војна. Другите политички субјекти за кои ништо не значеше овој став на Авторитетот, беа загушени, а политичката сила што ја обврзуваше спроведувањето на ова учење во федеративна Југославија беше и единствена партија на власт. Добиената карт-бланш преку идеолошката клучалка на македонизмот да се набљудува и да се објаснува минатото не беше прокоцкана. Македонизмот беше сјаен џокер за југословенството.

Политичките партии што се појавија во плурализмот во самостојна Македонија се апсолутно необврзани спрема овој став, особено видлив кај т.н. албански политички блок и затоа "дефектната" додавка врз референдумското прашање за суверена и самостојна Македонија со право на здружување во иднина е логична за македонизмот. Владејачката прокомунистичка структура не запнуваше за самостојноста зашто е свесна што носи повторното отворање на балканската Пандорина кутија и тука нема што да им се земе за грев. Своите гнасни алишта никој не ги вади, па ни тие. Во недоумиците се потврдуваат како поитри и секогаш ќе гледаат при укажана шанса кон некого да нй припојат, со исклучок Бугарија. Описното име БЈРМ на сегашните состојби во кои се наоѓаме, се движи кон новите описни состојби: Бивша Југославска, а идна Гркославска. Наскоро ќе се види како ќе се снајде новата десноцентристичка коалициона власт во затекнатата македонска политичка каша. Од необмислени потези, освен младата држава, особено можат да настрадаат четирите историски букви ВМРО низ чие дејствување се дестилираше идејата за самостојност.

Во педантните иследувања на проектите за политичко решавање на овој исклучително комплициран регион, Западот се определи за најогноотпорниот, за автономистичкиот на Даме и Гоце, т. е. на незадоволниците од Берлинскиот конгрес или уште поточно, за идејата на македонските Бугари самоорганизирани во ВМОРО. Ова е потаен гест на Западот за извинување на сопствените потези од Империјалистичкиот период, но и признание за далновидноста и пројавената мудрост на едно расчеречено население на Балканот. Форсирањето за наше директно потекло од античкото племе на Александар Велики е дефинитивен доказ дека и опозицијата и позицијата нејќат славејковци, туку како досега, имаат намера да дивеат битпазарски.

Состојбата по којзнае кој пат повторно е вратена како од времето на Кирила, Климента, Кусева, Прличева, Шапкарева... и нивната борба против грчкото духовенство: овојпат, наметнато од своја власт, од оние што небаре нив ги истражуваат и на нив се воспитуваат. Платените македонисти се најизјавени патриј аршисти. Ако рече Гарибалди дека - "Создадовме Италија и сега треба да создадеме и Италијанци", ние од дозволата на Европа за самостојна Македонија, создаваме бугаромразци како божемни Македонци.

Одамна имав желба да го видам Црнушанов и моето одење во Софија не смееше да jа пропушти шансата првпат да сретне човек што учествувал во правењето на нашата историја. Сенката на одроденоста наметната од нашите медиуми врз вакви личности тешко ја потиснував за тие час и пол разговор. Осумдесетгодишниот бистар старец ја прочита мојата збунетост па низ смеење ми вели: "Не притеснувај се толку, не си единствен од Македонија што си дошол кај мене. Сите ваши историчари и академици таму што пишуваат што ќе им текне, биле по задача кај мене. Вие што идете искрено е друго... Нема да ви заборават, знам кои се. Ама многу сте". "И јас знам кои се", му одговарам. "Дојдете во Прилеп додека сте жив, после и онака ќе ве помакедончат, ќе речат сте биле во заблуда." "Мислиш"... - и долго се смееме. "Тие Ванчо Михаилов го помакедончија, па не тебе"... Тоа беа и најинтересните реплики од средбата со човек што се уште рицарски ја живееше Македонија како јапонскиот царски војник по четириесетина години, некапитулиран што престојуваше појапонските прашуми. Можеби подобро е така што замина Црнушанов на брзина потоа, зашто дури и за него не ќе беше триумф ако сфатеше дека македонизмот што го редеше во непријателите е пред капитулантство.

Излегувам од кај Црнушанов и налетувам на Константин Оруш како го шета кучето. Седнавме на едно кафе. Тераме муабет, ми дава комлименти, но не оди. Како да ги слушам скопските македонисти. Отворено му велам: имаш оплакнат ум. Токму македонизмот нема перспектива и тој не уништува: колку побргу не сфатиме, можеби има оправданост за надеж. "Сега излегов од кај Црнушанов кој е реалност, тој нејќе да чуе за мојата и твојата реалност, во Скопје пак, нејќат да слушнат за неговата реалност, ти не ја гледаш неговата реалност, а јас се трудам да ве разберам како реалност". Балканот е натапкан, повеќесобен стан без куќен ред каде што секој се тиска во својата соба и му пречи на другиот. Четвртиот ѕид што и недостига на македонската соба, што самата го уништуваше, е истиот ѕид од библиотеката на бугарскиот дом. Уредувањето на македонскиот духовен ентериер секогаш ќе треба да се сообразува со заедничкиот ѕид со книги од кои заедно ќе се служиме: наследство на заедничките предци.

Има, му велам, еден метод според кој ги редам лугето во Македонија: зборува ли некој, требало не требало, против Бугарија, тој е или полицаец или не е воопшто од егзархиско семејство. Сомнителен е државниот македонизам што е против минатото на сопствениот народ. На Оруш очите му се закиселуваат, не му е пријатно. Скржаво почна да ми признава дека историски имам право. Презимето ме потсетува на Попорушеви од штипското семејство на Тодор Александров. Ми потврдува дека по една линија е од семејството на славниот воин, а по друга црногорско. Од прв момент кога се запознавме во Скопје, му велам, те познав по размислувањето како кршкаш. Затоа те ескивирав кога ми бараше мои текстови: јас пишувам на македонски, но не мислам македонистички и можам да претпоставам како ќе ме прочита твојата поетика. Се разделуваме студено.

Одам на автобуска станица, толкуе моето време во Софија: една ноќ и нецели два дена. Ваква емотивна напрегнатост не би можел повеќе да издржам. Ниту нешто каснувам, ниту сон ноќта ме фати. Така ми е секогаш на неколку пати што сум бил до Софија.

Таксистот испадна ми е земјак. Неговите биле од Волковија (всушност, не можам точно да му го напишам името на селото како што го изговараме ние во Гостиварско со темниот вокал), на петнаесетина километри од Вруток мој. Нејќе да земе бакшиш и ми ветува дека ќе дојде во Гостивар. Ме остава на "Дамјан Груев". Големите улици ако не во Скопје, барем низ Софија ги носат имињата на преродбенците и илинденците. Битолскиот "Транскоп" за во пет е поставен. Сакам, сепак, да проверам. Окатен балабан што ги отвора багажниците треба да е шоферот.

- Овој е битолскиот за во пет.

- Не.

- Друг ќе има.

- Абе, ти Македонец си.

- Македонец.

- Овој е за во четири!

- Ова ли е билетот за кај тебе.

- Тој!

- На него пишува, во пет.

- Пушти ги ти Бугарите што пишуваат, јас што ти велам!

- А, извини, ти си бил македонски патриот среде Софија.

- Ти не си!

- Не сум.

- Ебати Македончето, никојпат само не се почитува.

Пред тргнување, шоферот на патниците им раздели сок и бисквити. За мене немаше. Премолчев.

Во Ќустендил чекаа познатите од доаѓањето. Торби и пластични кеси го преполнија автобусот. Се подготвуваат полесно да поминат на граница. Циганки сосила ми даваат да им пренесам трикотажа. Ќе ме истепаат што ги одбивам. Тошо не можев да го одбијам: му зедов штека цигари и виски. Ми стана другар од едно патување, ако му кажам точно кај работам, ќе ми дојде на работа. Ќе најде некаква причина дека не можел да ме одмине.

Најубава професија на светот е балкански цариник. Нема мајстор што би го постигнал тоа дејствие на филм. Ми ги гледа цариникот книгите и се чуди. Не знам што му врви сe' низ глава, арно сигурно не. Да се царинат десетина книги, досега не сум чул. Ако ми прави проблеми, па нека ги земе. Вади една што фатил и баш "Болгарските старини от Македонија". Кај ја најде баш неа, кај не го фати Сартр, или Тојнби. Толку ли сум малер.

- Бугарска пропагандна литература носиш.

- Не, јас сум новинар и пишувам за бугарската пропаганда во Македонија и затоа такви книги ми требаат.

- Кај работиш.

- Во Македонска телевизија...

- Во Македонска, ааа... Му се разведри лицето. Проверен сум, државни чиновници сме и двајцата. Ме пушти.

Ја затворам торбата и се чудам како можев со таква ниска одбрана да се послужам. Смеев ли толку ниско да паднам за книги со стојност од педесетина марки. Избрав најбезболен или најбезобразен начин да пројдам. Што би направил ако се исправам пред потешка ситуација. Треба ли поради мојата слабост да се правам дека ги разбирам долните работи на моите опоненти. Вака ли ненадејно од нас се буди Јуда. Зар и јас. Замајан од тешки мисли, изморен, некаде кај рафинеријата Миладиновци, сум заспал.

http://vmro.150m.com/ms2/ms_slav.html

НИЗ ИГЛЕНИ УШИ

Младен Србиновски

Република Македонија беше педесет години со најзатворени граници во Европа. Побргу ќе се провреш низ иглени уши, отколку низ македонски граничен премин. Македонските гранични премини се провирање низ иглени уши. Џојс "од ништо" напиша тритомен, хаотичен Уликс во дејствие од едно деноноќие: кога би се провирал низ иглени уши денес, за дваесет и четиричасовен престој во Бугарија, би напишал попарадоксален, но почитлив роман во дваесет и четири тома. Пред смртта, божем рекол дека не верува во иднината додека постојат Ирска и Македонија. Може и да не рекол: реченото предупредувачко пророчки прилега да му се припише за претсмртна мисла на голем автор како незапишано божјо послание, единаесетта Божја заповед, единаесетта Марксова теза.

Ние сме, ете, живи и здрави, згора на тоа и горди Македонци и Џојс може мирно да почива. Еве групно слегуваме од автобус на гранично мочање. Тоа е нашата компаративна предност, кој може само да не прочита. Со сите бои вапцани, ќе може ли некој да ни го фати крајот. Во трк фаќаме пусии зад товарни камиони. И госпоѓите што се држат најотмено в автобус, клекнуваат покрај некое тркало. Нахранетите газови што ги одгледуваше социјализмот и тркало од товарен камион не може да ги покрие. Нескриени сантиметри од вишокот, се белеат од зад гумите. По газовите си го познавам својот народ. По киселите погледи од суратите без грам емоција може и да згрешам, ама газот ги издава. Погледот на бистар народ може да го издаде и она што државата сака да го скрие: нашите погледи лажат и она што на газот ни се чита.

Константин Миладинов во едно писмо од Москва вели, што и да му се случи, никогаш нема да го заборави топлиот поглед на милите лица болгарски од родниот крај. Да не препознае во какви сурати сме престорени, со тапи, безизразни воловски погледи, којзнае дали би му било подносливо чекорењето во летни обувки низ ледената Москва на минус триесет и пет. Ние ли се престоривме од приказната во преродбенските зборници: не гледај ми го суратот, честити царе, види ми го газов.

Стрплив македонист кога би ги запишувал гнасотилаците што ги збориме за Бугарија додека чекаме пасошка контрола, би издавал секоја година по еден дебел антибугарски зборник колку оној од Миладиновци. Тука нивното учење ликува. Она што го сеат македонистите половина век, најслатко се жнее на македонско-бугарската граница. Им ги зел ѓаволот очите на луѓето и им ги измешал на куп. Кога си ги барале во измешаните, секој зел погрешни и сега веќе со туѓи очи гледаме.

- Овој е Румен - ми вели сопатникот седнат спроти мене. Се обидува да ме зазбори уште од Скопје. Молчам. Ако го потпрашам, не ќе можам да го откинам.

- Секој трети ден одам во Бугарија... Овој е најопасен. Ако не му дадеме педесет марки, може да не' чува на рампа и по седум саати.

- Нас не држеше шест саати прошлата недела - се уфрлува трет одзади.

- Не беше бе Румен, беше Оливер...

- Не бе, Оливер е во една смена со Стево и Марин...

- А бе ти ќе ми кажеш, не знам јас што збирав од цел автобус по две марки. Што да правиш, бе мајката, будала народ. Шест саати ќе стои, само две марки да не даде. Сите турски автобуси не претекоа... Даваат тие, не се како Македончето, стиснато.

- Не заебавај, Тошо, ти нејќеше да собираш од патниците... - се јавува нов соговорник.

- Ама вие се знаете за границава... -првпат се вмешувам.

- Како не знаеме, бе земјак, ние сме стари волци.

- А бе ќе видиш на враќање - смеејќи се дофрлува штрбава шверцерка. - Ќе ми донесеш триесет пара папучи на враќање, и се ќе ти стане јасно.

- А бе ти Македонец си.

- Македонец.

- Ебати земјакот, ништо не знаеш. Цела Македонија оди на пазар во Ќустендил, ти како да си на месечината...

- А на работа?

- Не истераа од Железара... Што ќе правам по цел ден дома...Првпат одиш за Бугарија....

- Првпат.

- Со мене ќе дојдеш на Илијанци. Сите ме знаат. Кого сакаш, прашај за Тошо. Ќе земеме заедно такси, далеку е пазарот од автобуската.

- Јас одам на читање.

- Какво читање, бе...

- Ме канат на еден симпозиум.

- ... И ќе читате меѓу себе.

- Ќе читаме и ќе слушаме.

- Не одиш на шверц.

- Не.

- На враќање ќе ми пренесеш две штеки "Марлборо" и едно виски.

- Не пикај ме мене во таа работа, жити мајка...

- Такви како тебе што ми се прават учени, ја изедоа државата. Ние барем на ситно и чесно.

Не сум му по кеиф и се сврте кон компањоните. Да сум му комшија, ќе ме намрази засекогаш. Типичен кондрокефалос. Пушти го да рмба во смени, давај му по две пива по ручек, па ако има уште трска за на риба да ја отепа сабота и недела, посреќен го нема. Чест примерок низ Скопје и провинцијата. Вечно се расправа со казани, тегли и гајби. Се нешто вари, пече и клука под таратајката. Постојано е потурен и кошулата му е излезена од појас. Смолкнати му се панталоните и во костумот за по свадби. Во принцип: обожава калабалак. Тоа е единствен принцип што никогаш не го крши. Тоа што ќе го чуе на телевизија, за него е закон. Помислата да биде два часа сам, го избезумува. За друштво, до него секогаш трешти касетофон со турбо фолк. Од него лесно се настрадува. Ако вари ракија, ќе ве вика од улица да му ја пробате. Ако се правдате дека се брзате, ќе ја прати жена му да ја викне и вашата жена да ви се придружи на друштвото. И откако ќе дојде и жена ви, ќе ја прати жена му да донесе сирење за мезе. Кога Тошо ги трупи дрвата во двор, прво ги собира маалските деца па после ги праќа по татковците. Почнаа ли во двор со жена му да прават ајвар, чиниш за цело Скопје печат пиперки и да не ги избрка дома ноемврискиот дожд, до Нова година би се вртеле со мешалки околу ќумбето.

Румен се смилува и ни ја дигна рампата да влеземе во Бугарија. На него ништо карактеристично. Џандарска безличност. Капата оптегната до над веѓи, очи црни како телефон, задолжителни мустаќи, и убав и грд, и насмеан и намуртен, вејврни. Со рацете пикнати во џебовите на панталоните, се оптегнува и се подгрбавува, прозевајќи се. Нему и здодевноста ништо не му може.

Автобусот зема полет на удолнината што се префрла и на нас. Престанаа лошите муабети. Чувството на освојувачи победува. Бугарија отсекогаш штeдро ни се подава. Јавно си ги поткажувам чувствата: ваков полет никогаш не ми се појавува кога ги пречекорувам границите кон Север и кон Југ. Претпоставувам какво било чувството на милион и две, три стотините илјади напатени бежанци од Македонија што во незапирливи бранови веќе еден век се доселуваат во отечеството, првиот допир со слободно движење без страв, народен говор никому што не пречи, народносно чувство што здушува...

Сакам да се соживеам со мислите на младите нашинчиња кои за неколку години од загрозени судбини, од сиромашни бежански слоеви, од пепелашки што дотогаш не виделе ни струја, ни кревет, ни автомобил, ни трамвај, ни лифт... како за неколку години се престоруваат во чудесни лебеди во пронајденото јато. Нивниот лебедов танц одамна е претворен во мит, приказна слична од холивудските хепи енд стории. Несериозно е вакво згора-здола, евтино социологизирање за да се објасни зачудувачкиот феномен на забрзаното процутување и зреење на аутсајдерите дојденци. Тоа не се поединечни случаи, тоа е процес на нивно групно преродување, на себенадминување. Нивното облагородување до првите дадени плодови не трае повеќе од една деценија. А какви плодови, какви резултати, какви имиња - умот да ти штукне! Научници, уметници, политичари, градители, трговци, банкари, воени лица, угледни граѓани, крем на бугарското општество, многубројни меѓу недобројните, најуспешни меѓу успешните, лебеди што на престижни светски институции им правеа чест со своето име, генерации што дефинитивно го приклучија бугарскиот вагон кон европската композиција од модерни држави. Нивните резултати се највисокиот интелектуален врв до кој стигнал досега наш сонародник по потекло, што ние од македонска страна и по сите инаетења, можеме да ги гледаме со жабји поглед.

Најамбициозните врсници останати во Македонија најмногу што ќе успеат е да станат воспитаници на крагуевачката школа со перспективни занаети: пушкари, месари, ѕидари, железничари и шивачи, подготвувајќи се да изведат класична граѓанска војна што чади и денес под мантијата на револуцијата. Едните додека се европеизираат, другите се сталинизираат. Судирот е неминовен: вечен конфликт на Моцарти и Салиеровци. Неможно е да има милост инфериорниот дух на пушкарот Лазо Колишевски од Свети Николе кон профетскиот доктор по филозофија Димитар Гузелов од Дојран. Македонизмот е митската куќа во која живее салиеровштината. Проклетство или среќа, но Моцартите ни процутуваат во Софија. Како да го сфатиме тоа стампедо од изблик на секаков вид енергија што за кусо време ферментира и се канализира во бугарското општество. Дали сме им ние јаглеродот за да се претвори белото сурово железо во употреблив челик, неотпаран внатрешен џеб со закрпена пара за тешки дни, или ремен за сложениот народносен мотор за кој требаат доста преддејствија за да проработи.

Целиот наш потенцијал и ум и глупост, во Бугарија се подига на ен-ти степен. Со текот на вековите, македонските Бугари изградуваат конкавен, свиткан навнатре поглед кон другите сонародници.

Речено шеговито, донекаде гуливеровско гледање од високо. Така и не примаат другите народносни бугарски групи: Шопите, Рупците, Тракијците и Мизијците. И тие имаат профилиран поглед и чувства кон нас Македонците. Не гледаат конвексно, со набрекнати, испупчени зеници. Целата историја, литература, меѓусебните односи овој однос несомнено го потврдуваат. "Како јужњаци дајте му на Македонецот да се удира по градите, да прикажува и да се жртвува. Во неколку пункта од Македонија (Прилеп, Ресен и Охрид) луѓето се мислат за гении. И слепо веруваат, дека се солта на бугарството. Сите други за нив се "шопје" (Страшимиров).

Ние сме и на Бугарија долго време најголема мака и главоболка: поради нас дивите и нахалните, трпат најголеми катастрофи, поради нас им избиваат политички кризи, преврати, договори и преговори, поради нас се во дефанзива целиот дваесетти век. Предизвикот да гледаат на нас без емоции, ќе биде императив за бугарска политика спрема Македонија во дваесет и првиот век. Тоа не е едноставно за нив, колку што ни е лесно нам. Признавањето на македонската држава од нивна страна затоа е еднакво на себенадминувањето на Груев од минатиот век при формирањето на Организацијата.

Македонија е доскоро сол и зрно, импулс и кладенец на бугарството. Го разбирам романтичниот бугарски сон кон нас. Треба убаво да им било кога постојано им придоаѓала и ги облетувала виталност и креативност. Најдобрите примероци и најугледните семејства се иселуваат таму, а на нивно место Македонија се полни со социјалата од Тутин, Косово или Прокупле.

Кој е оттука умен, во Бугарија е уште поумен, кој е будала, таму го нема побудала. Големи креативци и жестоки терористи, скржави чорбаџии и префригани ороспии, сите се слеваат да покажат што знаат. Нашата мечка најубаво игра таму, на нашето шоу најубаво зинуваат братијата од Исток. Не дека на Север не се нудел наш потенцијал, во Белград многу појдени нашинци дури и кога постигнале нешто, никогаш не ја добиле ролјата на шоумен. Таму сме способни и вредни чокалии, но некој друг таму е освојувач и штимер, можеби Црногорците.... "Белград е ламја" за нас, тој не е буниште за наш петел. Таму нашиот влез е на малата врата. Сите кадри што го крепат македонизмот во Скопје, школувани и квалификувани во Белград, се со уништено самочувство и болна стравопочит спрема Север. Нема македонски политичар што прошетал низ сојузните кујни да мисли со своја тиква, нема за професор во Скопје поголем светски авторитет од неговиот белградски ментор, нема за македонските писатели на дуњава подобра литература од српската, а за музиката... ич да не арчиме думи.

Тезата пласирана од Цвиич и Белич дека сме флотантна маса и може секој да не обликува, најголемата навреда досега изречена за нас, ние штоја дадовме глаголицата и кирилицата, наследници на преродбениците и илинденците, денес си ја учиме без срам како главен аргумент на македонизмот. Неколку години нека се отвори бугарската граница како северната, нека имаме допир до сите културни производи и медиуми од Исток, па ќе ја видиме флотантноста на македонизмот на дело.

Македонија за бугарството е апејронот, кладенецот од кој се црпе и се обликува најчистата духовност од Борисово време доскоро. Таа кофа е единствената што не не загадува при црпењето.

Македонизмот обратное: туѓа кофа што го контаминира нашиот бунар на битието. Ние сме контаминирани и шириме отрови: Бугарија крка зеари и не знае како од нас да се заштити. Доскоро вадеше од нас мед, отскоро пие од нас пелин.

Флотантниот Тошо и компанијата се подготвуваат за слегување на шопинг во Ќустендил. Ветер ги вее. Зборуваа за Илијанци, а слегуваат сега.

Неколку млади момци и девојки зборуваат за испити. Студираат во Бугарија.

- Многу не има, чичко, сигурно сме со стотици од Македонија - ми одговара весело едно од нив.

Добро е, најпосле нешто убаво да однесе автобусов кон Софија. Вистинското место за наше образование.

Сакам да дремнам, но од возбуда не ми се спие. Ми се присторува дека станувам поубав од што сум, повисок од што сум, помлад од што сум, поумен од што сум, а едно јато бели лебеди лета над Јазовирите отаде Ќустендил.

http://vmro.150m.com/ms2/ms_niz.html

Вида Боева, съратничка на Ванче Михайлов: Македонската държава да признае българската си идентичност

10 01 2008

Вида Боева е дългогодишна сътрудничка на Иван (Ванче) Михайлов – от 1963 година – чак до смъртта му през 1990 г. Целият си живот тя свърза с борбата за освобождение на Македония и с битките за запазване на българщината в нея. интервю на Ана Кочева - Добре дошли от Рим! Вие не си идвате много често, затова бихте ли маркирали накратко някои основни моменти от Вашата Биография? - Казвам се Вида Боева, по съпруг Антон Попова. Родена съм в българския Йерусалим – град Охрид, сега в Р Македония. За всеки истински българин този старинен град – една от столиците на средновековна България – е истинска светиня. Аз съм българка, и по-точно македонска българка, както по майчина, така и по бащина линия. Може да се каже, че най-малко отпреди пет-шест поколения родът ми винаги е бил чисто български. - А как се озовахте в Рим при Иван Михайлов и колко време работихте при него? - Две години (след завършването на средното ми образование в Македония) бях студентка в Белградския университет. По онова време по-лесно можех да се сдобия със задграничен паспорт. „Демократът” Тито флиртуваше със Запада и не ограничаваше студентите по икономически съображения да посещават западните страни. В Югославия липсваха редица стоки, които се набавяха най-вече чрез посещения в Триест, Италия. Мечтата ми беше да се срещна с моя български приятел Антон Попов, който преди това беше политически емигрирал в САЩ. Той беше напуснал нелегално комунистическа България, но безгранично обичаше Родината си и родния си Пирински край. С риск за живота си успя да избяга и от комунистическа Югославия на Тито; премина през емигрантските лагери в Италия, които, разбира се, нямаха нищо общо с югославските концентрационни лагери. Трябваше на всяка цена да се срещна с Антон, с когото още в Македония си бяхме дали обет за вярност пред богинята на любовта. Връзката ми с Иван Михайлов беше осъществена именно чрез Антон Попов. Взех разрешение за политическо гражданство в Италия, продължих следването си там, но вече на свобода – в Римския университет. В Рим се срещнах с Ванче Михайлов на 5 септември 1963 година. Останах на работа като негова сътрудничка до края на живота му – до 5 септември 1990 г., т.е. цели 27 години. Живота си – моя и на моя съпруг Антон Попов – свързахме с живота на Ванче Михайлов, т.е. с борбата за освобождение на Македония и с битките за запазване на българщината в нея. Под изключително компетентното и последователно провеждано ръководство на големия политик, теоретик и стратег ние работехме легално било в Италия, било в САЩ за възтържествуването на истината за българския етнически характер на Македония. Борбата не беше лека, като се има предвид непоследователността на българските правителства по македонския въпрос през всичките тези следвоенни години. Единствено последователна и докрай провеждана в света бе само българската национална линия, очертана от големия ум на нашата епоха – Иван Михайлов. Неговите многобройни трудове са влезли вече в златния фонд на българската и световна историческа наука. - По какъв начин се осъществяваше връзката с Македонската патриотична организация (МПО) зад океана? Имам предвид как Иван Михайлов е ръководил организацията от дистанция, от Рим? - Свързващо звено беше моят съпруг Антон Попов. (Щастие е, че Ванче стана и наш кум по-късно.) Попов живееше в Щатите, беше американски гражданини. И той, и аз членувахме активно в МПО. Известно е, че тази българска организация, която се бореше за свободата на Македония, имаше такъв здрав характер, благодарение на твърдо провежданата програма, предначертана от нейния идеен и следователно фактически ръководител. Като такъв го приемаха и българите в Македония. Всички петиции, протестни писма, резолюции, осветления до чуждите държави за българската етническа принадлежност на славянското население в Македония, както и обясненията за изкуствения характер на т.нар. книжовен македонски „език”, повтарям, абсолютно всичко, излезе изпод перото на Иван Михайлов. Това обаче съвсем не означава, че предложенията на нашия ръководител не са били обсъждани от участниците в централните комитети и на конференциите на МПО. Михайлов беше толерантен към мненията на съратниците и непримирим към изменниците на каузата. Не си спомням също така да са били извършвани някакви съществени корекции в предложените от него текстове. Органът на МПО „Македонска трибуна” с главен редактор Антон Попов ( в годините от 1972 г. до 1982 г.) осъществяваше идейния курс на Иван Михайлов. Всички политически статии, които представляваха главното оръжие срещу поробителите, а също така и които отваряха очите на политиците и учените по света, бяха написани преди всичко от Иван Михайлов. Той непрекъснато чукаше по дипломатическите врати, за да обяснява, че съществуват още две части от българската земя, които все още тънат в духовно и физическо робство, в буквалния смисъл на думата. - В Рим излизаше и вестник „Македония”. И в него ли Ванче Михайлов е имал пряко участие? - Да, разбира се! Под неговата ръка се списваше вестник „Македония” на четири световни езика: италиански, френски, английски и немски. Този факт представлява още едно доказателство, говорещо не само за неговия неспокоен дух – да се пише колкото е възможно повече и повече за Македония, - но също така и за безпределната му любов към поробените македонски българи в Сърбославия и Гърция. С щедрите дарения на нашата емиграция в Америка, Канада, Европа и Австралия той издава написаните четири тома: ”Младини” и трите тома под общо заглавие „Спомени”. В тяхната подготовка (по отношение на техническата редакция) ние взехме живо участие. Моят съпруг е преписвал и коригирал в една схлупена стаичка негов ръкопис, докато е бил в лагер в Италия още през 1957 г. - Говори се, че е написан V-ият том от „Спомените” на Иван Михайлов. Каква е неговата съдба? - Петият том от „Спомените” на Иван Михайлов е написан от него отдавна. В този смисъл можем да кажем, че е готов. Предстои обаче неговото отпечатване. Добре би било, той да излезе в Скопие в оригиналния му вид и на автентичния му език – книжовния български, а не адаптиран – на сегашната измислена писмено-регионална норма. - А какво мислите за днешната държава Р Македония и какво е нейното бъдеще? - Съвременната македонска държава би могла да има бъдеще, само ако признае своите етнически корени и своята българска етническа идентичност. Днешното й признаване като политически субект не е достатъчно. Дори Европейският съюз и ООН още я „признават” под смешното име БЮРМ. Вардарска Македония беше под дълго сърбокомунистическо робство, поради което натрупа многобройни, и то основни, проблеми за разрешаване. Фундаментален въпрос е възвръщането на книжовния български език в училищата, университетите, учрежденията и църквите, което ще означава признаване от самата държава, че славянското население в Македония е българско. Само тогава тази държава ще бъде спокойна и ще има мирно бъдеще. Но стане ли това, тя ще бъде погубена от собствените си стопани, ще бъде задушена от собствените си ръце. Някои допускат, че всичко щяло да се уреди самò по себе си – с евентуалното й влизане в ЕС. Но и тогава Македония ще бъде обречена на гибел. Европейската общност няма да реши вътрешните й противоречия, свързани с идентичността на изконното население в областта, което пък би могло съвсем да изчезне от географската и етническата карта на Балканите. Ще изчезнат дори и измислените съвременни „македонци – потомци” на Александър Македонски. Ето ви едно сравнение – италианците нищо не са загубили, а дори са спечелили с влизането си в Европейската общност, защото тяхната нация е стара и призната (като българската) и защото те не са минали през огъня на духовното и физическо опустошение от страна на гърци и сърби, нито през второто сърбокомунистическо робство. Възстановяването на истинската (българска) идентичност е условие за трайна стабилност и самосъхранение, самоуважение и уважение от чужденците. - В този смисъл как би трябвало ние, днес, в 21-ви век, да се отнасяме към населението във Вардарска Македония? - Към нашите братя и сестри във Вардарска Македония трябва да проявяваме любов и търпение, така както апостолите са проявявали към заблудените. За това трябва да помогнат и българските власти, които все още забавят даването на българско гражданство по бюрократични причини. Ще дойде ден, когато македонските българи ще бъдат благодарни за тази подкрепа!

http://frognews.bg/Frog/index.php?option=com_content&task=view&id=4184&Itemid=122

На денешен ден

15 јануари , 1992 година

Владата на Република Бугарија ја призна Република Македонија за суверена и независна држава.

Бугарија беше првата земја што ја призна Република Македонија.

ЖЕЉУ ЖЕЉЕВ: Како Борис Јелцин ја признал Македонија

Как България призна Македония

Мара Бунева и нејзината порака

“Историјата нема само светли страници“ - Мара Бунева.

Деновиве, веќе традиционално, повторно врева и разногласие по повод годишнината од атентатот на српскиот “државен чиновник”, правниот советник во Скопската жупанија Велимир Прелиќ, врз кого, како потсетување за оние кои не се во тек на серијалот “Атентат на кејот на Вардар”, пукаше Мара Бунева.
И за да биде појасно, би предочил на одделни факти, битни за согледување во каков општествено-политички контекст се случил настанот.
Во време на извршувањето на атентатот, Македонија била под српска окупација. Големосрпската државна политика како приоритет го имала посрбувањето на македонскиот народ, промена на структурата на населението, преку колонизирање на определени територии со луѓе лојални на српскиот двор, во делот кој тие го имаат окупирано, вршење перманентна репресија и насилство врз се она што не размислува српски, а во часовите на одмор, наместо рекреација, во скопските затвори им помагале на македонските студенти да се ослободат од тешката живејачка со бесплатна храна и ќотек.
Токму измачувањето на македонските студенти ќе биде непосреден повод за истрелите на улица Војвода Путник, на местото спроти тогашната печатница Стара Србија. И кога некој со своето дело, во случајот Мара Бунева, јасно го покажува својот став, испраќајќи порака колку големосрбијанците биле добродојдени овде, во Македонија, одделни структури и ден-денес, сакајќи да продадат магла, кажуваат приказни за нејзиниот морал, пробугарска настроеност, идеолошка матрица, што е далеку од суштината на нештата.
Впрочем, кога некој од “пристојна оддалеченост”, во името на Македонија и македонскиот народ, пука во еден од главните протагонисти на измачувањето на македонските студенти во 1927 г., внимавајќи притоа да нема колатерална штета во лицето на телохранителот на Прелиќ (Албанец, кој признал дека можел да биде застрелан до моментот на доаѓање на жандарите) и добивајќи симпатии за својата храброст од оние од кои најмалку се очекува, заслужува почит. Ако не ние, тогаш оваа храброст и патриотизам ја потенцираше дел од печатот со слободарска провиниенција, како што е парискиот весник Л,ивр, кој пишувајќи за убиствата на Македонците извршени од страна на српските власти, за извршениот атентат Мара Бунева ја споредува со Шарлота Корде.
На нас останува, на кој начин и дали ќе ја обновиме меморијата за Бунева, Кралев, Лилинков, Развигоров и многу други кои стрелаа во претставниците на тогашната српска власт во Македонија. Нашето одрекување други го користат не само за нивно присвојување, туку и за присвојување на нашата историја која, како и кај сите истории, нема само светли страници.
А за тоа како нашата, македонска историографија ќе се произнесе за ликот и делото на многумина Македонци кои без разлика на нивната национална определба имаат придонес во изодувањето на патот до нејзината самостојност и независност,треба “најпрво да се ослободиме од предрасудите”, што на некој просрпски и пробугарски структури во Македонија и по петнаесетгодишна самостојност на Македонија тешко им оди.
Најпрво треба да се ослободиме од предрасудите, Декарт.

prezemeno od МАРКО КРАС